چه صیامی؟! – که ندارم سحری، زان که مدام
شب ظلمانی گیسوی تو را می بینم! –

چه هلالی؟! – که به هر سو که نگاهی بکنم،
جلوه ی نازک ابروی تو را می بینم! –

چه نمازی؟! – که سر از سجده اگر بردارم
جای محراب فقط روی تو را می بینم! –

چه قیامی؟! – که به «قد قامت…» اگر گوش دهم
پیش رو قامت دلجوی تو را می بینم! –

هرکجا جمع پریشان دل مشتاقی هست؛
عشقبازان سر کوی تو را می بینم!

اصغر عظیمی مهر

امشب بزن به وادی دل، بی‌گدارتر
با من بیا به شهرِ جنون، بی قرارتر

سر می‌رسی همیشه‌ی ایام، پر نهیب
هر وقت می‌شود دل من نابکارتر

سر می‌کنم به شهرِ خیالاتِ نشئگی
گاهی بیاد بوسه‌ای از تو خمارتر

ای همسفر! میان غزل‌ها گلی بکار
تا بیت‌های من نشود بی بهارتر

جان‌ می‌دهم بخاطر یک خنده‌ات؛ بخند
حتی اگر بخواهی از این جانثارتر…

مردی کویری‌ام که به تاریخ می‌روم
مدفون به قعرِ خاطره‌ای شوره‌زارتر

دارد مرا دوباره به تحریر می‌کشد
اینبار رنگ زرد رُخم آشکارتر

مستِ غرور، مستِ شعف، مستِ آرزو
سر می‌دهم به پای شما پایدارتر

پرواز می‌کنم به ثریای عاشقی
هر لحظه‌ شاعرانه‌تر و شهریارتر

محمدعلی عربنژاد عاکف

تلخ است دل بریدن و از من رمیدنت
باید دوباره “هی بدَوم” تا رسیدنت!

گلخند‌های باغ لبت بود و چشم‌هام
آغازِ شوم حادثه شد سیب چیدنت

ابراز عشق کردم و پاسخ سکوت بود
اما شکست بغض مرا لب گزیدنت

می‌خواستم تمامی تو سهم من شود
راضی شدم به”از لب فنجان” چشیدنت

باید برای لمس نگاهت وضو گرفت
ای چشم‌هات،کعبه و معراج،دیدنت

“عیسی”تر از مسیحم و تنهاتر از خدا
بر من بِدَم که زنده شوم از دمیدنت

«تو» چکه چکه میچکی از سقف “بیت”هام
«من» لحظه لحظه مستم از اینسان چکیدنت

ای دل درون سینه چنین بال و پر نزن
شرمندگی‌ست حاصل من از تپیدنت

هخا هاشمی

تو ای رقیقِ عمیق! ای شراب کهنه‌ی من
بریز جرعه‌ی صبحی به خواب کهنه‌ی من

چنین که جوی روان کرده‌ام به گریه‌ی خود
به چرخ آمده است آسیاب کهنه‌ی من

هنوز پاسخ من جز تو نیست پس بپذیر
که قصد تازه ندارد جواب کهنه‌ی من

چقدر عکس تو اصلا به من نمی‌آید
چقدر مستَحَقَت نیست قاب کهنه‌ی من

به هیچ گوهر نااصل دل نخواهم بست
که جُسته است تو را گنج‌یاب کهنه‌ی من

تو آفتاب و من آیینه‌ی غبارآلود
چه کوچک است تو را بازتاب کهنه‌ی من

برای تسویه‌ی دوری‌ات نیامده‌ام
چقدر مانده فقط از حساب کهنه‌ی من؟

حمزه کریم تباح فر

وفاداری به نام و ننگ نوشتن

در نوشتن، انسان خودش موضوع است و درونش. آن‌که برای بیرون می‌نویسد، لحاف‌دوزِ محیط می‌شود؛ در موج‌هایش غرق می‌شود و فریادرسی نمی‌یابد. هیچ کلمه در هیچ لحظه‌ای نمی‌تواند بنا به سازی بیرونی کوک شود؛ اگر شود، نویسنده از نوشتن دور شده، از حق‌‌طلبی فاصله می‌گیرد و هم‌پای ستم‌زاها می‌شود. نوشتن یک امر فردی -نه شخصی- است که تنها یک مخاطب دارد؛ خودِ آدم. اگر حرفی بر قلبت نشسته باشد، شاید بر قلبی دیگر بنشیند. معیار در نوشتن قلب آدمی است نه قلب دیگری. از قلب آدمی است که نوشتن آغاز می‌شود. خمینی جایی گفته است که چنان سکرات مرگ سنگین است که بعد از مرگ، کلِّ محفوظات و اطلاعات آدمی پاک می‌شود و تنها چیزهایی می‌ماند که به قلب راه یافته باشد. حال همه آن‌چه که نویسنده می‌نویسد، جز در پالایش خویشتن نمی‌تواند به کار آید. دوست و مخاطب و جامعه و حکومت مشتری‌های بعدی‌ند. وقتی قلب را معیار بگذاری، ممکن است نوشته‌ات سرراست و حسّی و انسانی از آب دربیاید و مشتری هم بیابد.

سری نمانده و سامان من نمی آید
کسی به تسلیت جان من نمی آید

به گرگ های بیابان دروغ می بندند
نگو که یوسف کنعان من نمی آید

گلایه از چه کنم چون که شانه هم دیگر
به سمت موی پریشان من نمی آید

چه آمده به سر قلب خالی از سکنه
که باد هم به بیابان من نمی آید

به رسم عادت تقویم اعتمادی نیست
بهار سمت زمستان من نمی آید

شب است و حادثه بامداد نزدیک است
شب است و خواب به چشمان من نمی آید

سید مهدی حسن زاده