مانده ام در تنگناي اين حصارِ آهني
سخت تاريكم در اين شهرِ تهي از روشني!

اي اهورايي ترين انسان! مرا آزاد كن
روح من پژمرد در اين خلوت اهريمني

دشنه هاي ناروا از چارسو مي وزند
كو جنون غيرتي تاسربرآرد گردني؟!

سکّه گشته کار وبارِ پارسای دین فروش
می کند با خنده از جیبِ رعیّت رهزنی !

شهرزادِ قصّه گو در سیرک بازیگر شده
همسری را برگزیده از نژادِ ژِرمنی !

عصمتِ ديرين و رازآلوده ي شرقي كجاست
عشوه ها گُل مي كند از چهره هاي روغني

خسته ام اي رستم ِمغموم ! دستم را بگير
خسته از دست ِبرادرخوانده هاي ناتني…

یدالله گودرزی

بگذشتم از آن پیچ به امّید تو باز
شاید بکنی دوباره آن پنجره باز

شاید بدهی شاخه ی خشکیده ی گل
لبخند زنی بر منِ در اوج نیاز

شاید بکشی دست نوازش به سرم
من بنده ی عشق و تو همان بنده نواز

آن پنجره شد واسطه بین من و تو
یک قاب پر از دلبر و یک خنده ی ناز

یک پنجره فرصت به تماشای تو یار
چون زاهد بنشسته به محراب نماز

مانند دعا، مثل تماشای خدا
پیمودن دستم به ثنا، رو به فراز

محراب من و قبله ی من پیش تو است
از پنجره راهم بده یا، راه بساز

من منتظرم با تو شود خلوت دل
پرگیرم و سوی تو کنم دست دراز

علی کنعانی کلجاهی

دلم مهمان پذیری دنج ، اقامت میکنی بانو ؟
اگر دعوت کنم از تو ، اجابت میکنی بانو ؟

تلنبار است اندوهی درون سینه ی تنگم
دچارم من به تنهایی ، طبابت میکنی بانو ؟

تو را از دور میدیدم شبیه درد و زخمی ، تر
ولی با این همه اوصاف ، رفاقت میکنی بانو ؟

خیالم جمع دیگر نیست به آدم های این دنیا
اگرچه خاطر من را تو راحت میکنی بانو …

حیا و شرم دارم که بگویم : ” دوستت دارم ”
تو میدانی همین را و نجابت میکنی بانو

یقین دارم تو از جنس خدای مهربان هستی
تو هر جای جهان باشی محبت میکنی بانو

تمام کوچه های شهر برایت آب و جارو شد
تو با نبض قدم هایت قیامت میکنی بانو

سجاد صادقی